లౌక్యం – సినిమా రివ్యూ

నటీ నటులు:

గోపిచంద్; రకుల్ ప్రీత్ సింగ్; బ్రహ్మానందం;చంద్రమోహన్; ప్రదీప్ రావత్; సంపత్ రాజ్; “30 years ఇండస్ట్రీ – పృథ్వి”; రఘు బాబు;ఒక బుల్లి పాత్రలో పోసాని కృష్ణ మురళి; ఇంకో బుల్లి పాత్రలో కృష్ణ భగవాన్; కాస్త ఎగష్ట్రా గా ఒక చిన్న పాత్ర కోసం మరియు ఐటెం పాట కోసం హంసానందిని.......కూడా ఉందండోయ్.

మాటలు: కోన వెంకట్; గోపి మోహన్

సంగీతం: మన తమన్ బాదుడు నుంచి విముక్తి దొరికింది మనకి.....ఇందులో సంగీతం ...అనూప్ రూబెన్స్

కెమెరా: వెట్రి.    

అస్సలు expectations లేకుండా ఉన్నపళం గా సినిమా చూద్దాం అని వెళ్ళిపోయా. నిరాశ పడలేదు.

కధా, కధనం అంతా మామూలే. హీరో గారు అతను ప్రేమించిన అమ్మాయిని వాళ్ళ పెద్ద వాళ్ళ అనుమతితోనే పెళ్ళి  చేసుకుంటా  అని చెపుతాడు అలానే చేసుకుంటాడు చివరికి. ఇదివరకు సినిమాల్లో చూసినట్టే ఇందులో కూడా హీరో విలన్ దగ్గిరే చేరి వాళ్ళతో ఉంటూ వాళ్లకి అసలు విషయం తెలియకుండా కామెడి గా మేనేజ్ చేస్తుంటాడు. మధ్య లో హీరో గారు  వాడుకోడానికి మన బ్రహ్మ్మి ఉంటాడు. వాళ్లకి తోడుగా హీరో గారి తండ్రి చంద్ర మోహన్. ఆ కామెడి మీరు ఊహించుకోవచ్చు. కొసమెరుపు ఏమిటి అంటే? ఇందులో హంసానందిని బ్రహ్మానందం భార్య.

గోపీచంద్ పాత్ర నటనా... మామూలే, అన్నిటిలో ఉన్నట్టే ఇందులో కూడా ఉంది. రకుల్ ప్రీత్ సింగ్ చాలా refreshing గా ఉంది. పెదాల మీద ఎదో కందిరీగ కుట్టినట్టు అనిపించేలా ఉంది మొహం, కాని అమ్మాయి బావుంది. action కూడా బాగా చేసింది. ఈ అమ్మాయిని ఇదివరకు వెంకటాద్రి ఎక్స్ ప్రెస్  లో చూసా అందులో కంటే ఇందులోనే నాజూకుగా బావుంది.   

ఇందులో అన్నిపాటలు చెవులకి అంత ఇబ్బంది కల్గించలేదు కాని ఒక్క పాట కూడా సన్నివేశానికి నప్పలేదు.

కోన వెంకట్ – గోపి మోహన్ మళ్ళి నిరూపిస్తారు వాళ్ళు కామెడి ని బాగా ఇవ్వగలరు అని.  సినిమా మొదటి భాగం లోనూ, రెండో భాగం లోనూ కామెడీ పుష్కలంగా ఉంది. నేనైతే హాయిగా నవ్వాను. బ్రహ్మానందానికి చాల ఆరోజుల తర్వాతా పెద్దగా “ఓవర్ action” లేని పాత్ర వచ్చింది. అయినా అతను తన శాయశక్తులా కాస్త ఓవర్ action చెయ్యడానికి ప్రయత్నించాడు.

హంసానందిని పాత్ర మీద అక్కడక్కడా కాస్త “ముదర  కామెడి” ఉండచ్చు. అవ్వడానికి బ్రహ్మానందం భార్య అయినా కూడా ....సన్నివేశ పరంగా  ఆవిడ మీద చంద్రమోహన్, హీరో గారు వేసే ఓవర్ action కొందరికి ఎబ్బెట్టుగా అనిపించచ్చు కాని దానిని vulgar అని అనలేను.

సినిమా లో కామెడీ కి హైలైట్ “Boiling star – Bablu” (30 years industry fame పృథ్వి). అతను టీవీ సీరియళ్ళ లో హీరో పాత్ర ధారి. ఆలాగే రఘు బాబు కూడా బాగానే ఉన్నాడు. ఒక చోట రఘు బాబు  హీరో వెనకాల Car chasing లో ఉన్నప్పుడు హీరో లెఫ్ట్ సైడ్ ఇండికేటర్ వేసి కుడివేపు కారు తిప్పుకుని వెళ్ళిపోయే సీన్ నాకు చాలా నవ్వొచ్చింది. అలాగే క్లైమాక్స్ లో కూడా పృథ్వి నవ్వు తెప్పిస్తాడు.

ఏమి తోచనప్పుడు, మరీ చిరాకుగా ఉన్నపుడు......ఓ సారీ వెళ్లి చూసి రావచ్చు. 

రవితేజ - పవర్ సినిమా రివ్యూ

రవితేజ – పవర్

కొత్త దర్శకుడు “బాబి” దర్శకత్వం వహించిన చిత్రం పవర్.

ఈ సినిమా అచ్చు రవితేజ సినిమాలానే ఉంటుంది. మొదటి భాగం చాలా నవ్వులతో నడుస్తుంది. మొదటి భాగం లో కోన వెంకట్ డవిలాగులు బాగా నవ్విస్తాయి ...కాని సెకండ్ పార్ట్ లో చాలా పేలవంగా ఉన్నాయి డయిలాగులు.

సినిమా కధ లో కొత్తదనం ట్విస్టులు ఏమి ఊహించుకోవక్కర్లేదు.........కధ సాగుతుండగానే మనకి అన్ని అలా అలా అర్ధం అయిపోతుంటాయి. పెద్దగా ఆశ్చర్యపడక్కర్లేదు. సినిమాలో డవిలాగులు/ కొన్ని పాటలు/ కొంత కామెడి ఇలా అన్ని కొన్ని పాత సినిమాల్లోంచి తీసుకుని స్వేచ్చగా వాడుకున్నారు........ఒక సన్నిలియోన్ పాట తో సహా ...(అంటే ఇక్కడ సన్నీ లియోన్ “ yeh duniya pittl di” అన్న పాటని ఒక క్లబ్బు లో వెనక జైంట్ screen మీద చూపిస్తుంటారు).

తమన్ మ్యూజిక్ అచ్చు తమన్ సంగీతం లానే ఉంటుంది. ఒక చెక్క టేబుల్ మీద ఒక రూళ్ళ కర్రతో కొడుతూనే  అంటాడు - అన్నిపాటల్లోను అదే బీట్. నేపధ్య గాయకుడూ ఎవడో తెలియదు కాని అతని గొంతు ఎక్కడా వినబడకుండా తమన్ జాగ్రత్తలు తీసుకున్నాడు....పాట ఆద్యంతం బాదుడు శబ్దాలే వినబడుతూ ఉంటాయి కాని వాయిస్ వినబడదు. (లేదా నేను సినిమా చూసిన థియేటర్ లో సౌండ్ సిస్టం వల్లనా?కాని ఆ థియేటర్ ఇక్కడ చాలా పెద్ద పేరున్న వాళ్ళదే మరి? టూరింగ్ టాకీస్ కాదు)

మొదటి పార్ట్ లో హన్సిక తో పాటలు..............రెండో భాగం లో రెజినా తో పాటలు.

ఇంకా తారాగణం వరకు చూస్తే చాలా మందిని వాడుకున్నారు కాని వారంతా అవసరమా? అన్నది ఒక సందేహం. కోట శ్రీనివాసరావు, బ్రహ్మాజీ, ముకేష్ రిషి, పోసాని కృష్ణ మురళి, జీవా, బ్రహ్మానందం, సుబ్బరాజు, అజయ్, సురేఖా వాణి, ప్రకాష్ రాజ్, జోగి బ్రదర్స్, సప్తగిరి  ఇలా.................. చాంతాడంత లిస్టు ఉంది. మొదటి భాగం దర్శకుడు చిత్రీకరించినట్టు...........రెండో పార్ట్ మాత్రం వేరే ఎవళ్ళో ఒక చేత్తో చుట్ట చుట్టేసినట్టు ఉంది.

అన్నట్టు చెప్పడం మర్చిపోయా ఉన్నంతలో సప్తగిరి బెటర్ గా ఉన్నాడు..........బ్రహ్మానందం ని ఇంకా ఎన్నాళ్ళు ఇలా చూడాలో?

క్లైమాక్స్ మాత్రం పుటుక్కున కరెంటు తీగ లాగేసి లైట్ ఆరిపోయినట్టు అయిపోతుంది.

అయినా ఒక సారీ వెళ్లి చూసి వస్తే రావచ్చు.........................!!!

నేను బాపు గారిని కలిసిన రోజు

అప్పుడు నాకు సరిగ్గా 24 ఏళ్ళ వయస్సు; 1986 లో మొట్టమొదట సారీ శబరి institute – అన్నాసలై లో ఎదో ఒక మూడు నెలల చిన్న కోర్సు చెయ్యడానికి మెడ్రాసు వెళ్లాను. పల్లవన్ తంగళ్ అనే నగర శివార్లలో ఉన్న ఒక కాలని లో ఒక చిన్న రూములో ముగ్గురం కలిసి ఉండే వాళ్ళం.

వాళ్ళు వీళ్ళు చెప్పగా తెలిసింది కన్నెమెరా లైబ్రరీ ఆసియా లోకెల్లా అతిపెద్ద గొప్ప లైబ్రరీ అని (ఆ రోజుల్లో), దాని చూద్దాం అని ఒకరోజు వెళ్లాను...అన్ని అంతస్తుల లైబ్రరీ లో ఎన్ని వేల, ఎన్ని లక్షల పుస్తకాలు ఉన్నాయో  నాకే తెలియదు. అలా తిరిగి, తిరిగి అలిసిపోయకా అక్కడ ఉన్న ఒకాయన చెప్పాడు “ఇక్కడి ఆర్ట్ gallery మహాద్భుతంగా ఉంటుంది చూసావా బాబూ”? అని. సరే పనిలో పని అది కూడా ఒక సారీ చూసేద్దాం అని అటువేపు కూడా వెళ్లాను.

ఆ ఆర్ట్ గేలరీ ఒక మహా ప్రపంచం. అందులో దేశ విదేశాల చిత్రకారుల బొమ్మలు నిలువెత్తు ఫ్రేముల్లో సజీవంగా ఉన్నట్టు ప్రదర్శిస్తున్నారు. అందులో నాకు తెలిసిన వాళ్ళవి రాజా రవి వర్మ గారి బొమ్మలు (originals) చాలా కళా ఖండాలు ఉన్నాయి. వాటిని దగ్గిరగా నించుని అలా చూడడం మాటల్లో వర్ణించలేని మధురానుభూతి.అలా సాయంత్రం దాకా చూసి కళ్ళనిండా, కడుపు నిండా బొమ్మల్ని మనసులో నింపుకుని రూముకి చేరాను. విచిత్రం అందులో నాకు బాపు గారిది ఒక్క బొమ్మా కనపడలేదు. నేను బాపు గారి ఏకలవ్య శిష్యుడిని. ఆయన లా అక్షరాలూ రాద్దామని, ఆయన బొమ్మలు చూసి ఆయనలా వేద్దామని తెగ తాపత్రయ పడిపోతుండే వాడిని. ఆయన వీరాభిమానిని.

అలా అక్కడే మెడ్రాసులో  ఉన్నపుడు చటుక్కున ఒక రోజు మనసులో ఆలోచన వచ్చింది, బాపు గారు ఇక్కడే ఎక్కడో మెడ్రాసు లో ఉంటారు కదా? ఒకసారి వెళ్లి కలుద్దాం అని. అనుకున్నదే తడవు ఒకరోజు ఎడ్రస్ కనుక్కుని ఎకాఎకిన బాపు గారి ఇంటికి వెళ్ళిపోయాను. నాకు చిన్నప్పటి నుంచి ఒక hard bound తెల్లకాయితాల పుస్తం లో నాకు నచ్చిన కవితలు, సూక్తులు, చలోక్తులు, కొటేషన్ లు, బొమ్మలు సేకరించే హాబీ ఉండేది. అందులో నేను ఒక బాపు గారి write up ని నా చేత్తో రాసుకుని దానికి బాపు గారి మొహం బొమ్మ వేసి పెట్టుకున్నా. ఆ బుక్కు కూడా నాతో పాటు తీసుకెళ్ళాను, ఒక వేళ బాపు గారు నిజంగానే కలిస్తే ఆయనకీ నేను వేసిన ఆయన బొమ్మ చూపించి ఆయన చేతి autograph తీసుకోవాలి అని నా ప్లాన్/ ఆశ కూడా. గుమ్మంలో నించుని తలుపు కొట్టాను. ఎవరో ఒక అమ్మాయి వచ్చి అడిగింది “ఎవరు కావాలి అండి” అని, చెప్పాను. ఇంతలో లోపల్నించి ఒకాయన గళ్ళ లుంగీ లో బయటికి వచ్చారు...ఎవరా అని  చూద్దును కదా.. సాక్షాత్తు బాపు గారు. నాకు నోటంట మాట రాలేదు ఆనందం లో. ఏం మాట్లాడాలో తెలియదు. పాపం నా అవస్థ గ్రహించి కాబోలు ఆయనే పలకరించారు, ఎక్కడనించి వచ్చావు? ఎం చేస్తుంటావు  ఇలా... అన్ని చెప్పాను. నా చేతిలో ఉన్న పుస్తకం తెరిచి ఆయన బొమ్మ చూపించి ఆయన autograph అడిగాను. దాన్ని సాంతం పరికించి ఒక బుల్లి చిర్నవ్వు నవ్వి కింద “శుభాకాంక్షలతో బాపు“ అని సంతకం పెట్టారు. అప్పుడు నా చాతీ ఆనందం తో ఒక నాలుగించీలు పెరిగి ఉంటుంది.

అప్పుడు అడిగా ఆయన్ని. “నిన్ననే కన్నెమెర లైబ్రరీ కి వెళ్లి అన్ని చూసి వస్తున్నా...అక్కడ మీ బొమ్మలు ఎందుకు లేవండీ?” అని.  దానికి ఆయన నవ్వి, ఒకింత సిగ్గుపడుతున్నట్టు మెల్లిగా అన్నారు, “అబ్బే అక్కడ అన్ని పెద్ద పెద్దవాళ్ళ వి, మహానుభావులవి పెడతారు”. ఆయన నిరాడంబరత్వానికి ఆశ్చర్యపోయా.

ఎందుకో అదేదో ఒక పాత దేవానంద్ హిందీ సినిమా పాట లో లా....”అభి నా జా ఓ చోడ్ కర్... యే దిల్ అభీ భరా నహి” అన్నట్టు ఆయన్ని వదిలి వెళ్ళ బుద్ధి కాలేదు. నా note బుక్కు లో ఇంకో ఖాళి పేజీ తీసి దానిలో ఇంకో autograph ఇమ్మని అడిగా. ఆయన నాకేసి విచిత్రంగా చూసి, నవ్వి “సరే తీస్కో ఫో” అన్నట్టుగా ఇంకో బుల్లి autograph ఆ ఫుల్లు పేజిలో మధ్యలో  పెట్టి ఇచ్చారు. అలా ఆయన్ని ఇంకాస్సేపు చూసి బయటకి వచ్చేసా.

అంతే ఆ తర్వాత మళ్ళి ఆయన్ని భౌతికంగా కలిసే అవకాశం కలగలేదు.

ఇప్పుడు మనం కలుద్దాం అన్నా మనం కలవలేని దూరాలకి ఆయన తన స్నేహితుడిని కలవడానికి వెళ్ళిపోయారు.

మానవ సంబంధాలు

మనిషి అన్నాకా కొన్ని విషయాలు ఒట్టి భావనలోనే కాక అనుభవం లో కూడా ఉంటేనే బాగుంటుంది. ఒక ఉదాహరణ: మనకి దేవుడు ఉన్నాడు అన్న నమ్మకం - ఒక భావన. మనకి జరిగే మంచి చెడులు దాని ద్వారా మనం అనుభవించే ఆనందం, కష్టాలు అవీ అనుభవం. అవే లేకపోతే మనకి దేముడు  అసలు ఉన్నాడా? లేడా? ఉంటె ఏంటి? అసలు లేకపోతే ఏంటి అన్న ఫీలింగ్ వచ్చేయచ్చు.

అలాగే మానవ సంబంధాల్లో కూడా మన మనసులో ఉన్న భావాలని అప్పుడప్పుడు మనం అవతలి వాళ్ళకి మన చేతల ద్వారా తెలియచెయ్యాలి. ఆ ప్రక్రియలో భాగంగానే గట్టిగా కోప్పడ్డం (నేను నీ పట్ల చాల కోపంగా ఉన్నా అన్న భావన తెలియ చెయ్యడానికి), గట్టిగా నవ్వడం (నువ్వు చేసిన పని వల్లనో/ నువ్వు చెప్పిన మాట వల్లనో నాకు చాలా ఆనందం కలిగింది అని తెలియచేస్తూ నవ్వుతాం) అవీ చేస్తుంటాం అని అనుకుంటున్నా. మంచి జోకు చెప్పినప్పుడు నవ్వక పోతే మనలో ఎదో తేడా ఉన్నట్టు లెక్క !!! అలాగే బాగా కోపం వచ్చినప్పుడు దాన్ని బహిర్గతం చెయ్యాలి లేదంటే ఆరోగ్యానికి ప్రమాదం. అలాగే ఒకరి పట్ల ప్రేమ, ఆప్యాయత  ఉంటె వ్యక్త పరచాలి.

ఇక మనుషుల భాందవ్యాలు, చుట్టరికాలు, సాన్నిహిత్యం ఇత్యాది విషయాల్లో మన ప్రవర్తన, మన భావ వ్యక్తీకరణ చాల ప్రముఖ పాత్ర వహిస్తాయి అని అనుకుంటాను. మన కుటుంబ వ్యక్తులు, చుట్టాలు, పక్కాలు, స్నేహితులు ఇలా చాల మంది మన జీవన యానం లో మనతో ప్రయాణిస్తూ ఉంటారు. మనిషి సంఘ జీవి. మనిషికి గుర్తిపు కోరుకుంటాడు. మీరు, మీ ప్రవర్తన నాకు నచ్చితే నేను, నా ప్రవర్తన మీకు నచ్చేలా మార్చుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తా – ఎందుకంటే ఎదుటి వాడి మెప్పు పొందడం కోసం ఆ సాన్నిహిత్యం చిరకాలం సాగాలని కోరుకుంటాడు కాబట్టి. అలాగే పెళ్ళయిన భార్యా భర్తలు కూడా. ఇద్దరు ఒకరికి ఒకరు తెలియక పోయినా జేవితాంతం ఒకరికొకరు కలిసి ఉండాలి అన్న విషయం తెలుసు కాబట్టి, చాల విషయాల్లో ఇచ్చిపుచ్చుకుని, కొన్నిటిలో సర్దుకుని పోయి ఉన్నంతలో హాయిగా కాలం గడపడానికి ప్రయత్నిస్తుంటారు. ఈ ప్రయత్నం లో భాగంగానే పుట్టిన రోజులు, పెళ్లి రోజులు ఇలా ఎదో ఒక వంకన ఒకరికి ఒకరు అభినందనలు, మంచి విషయాలు, పొగడ్తలు అవీ ఇచ్చిపుచ్చుకుంటూ ఆ అనుబంధాన్ని ఇంకాస్త గట్టి పరచుకుని ముందుకి సాగుతుంటారు. దీన్నే ప్రేమ భావ వ్యక్తీకరణ అని కూడా అనొచ్చేమో!! పిల్లల్ని కాస్త పొగిడితే హనుమంతుడిలా చాలా ఉబ్బిపోయి ఆ రోజంతా మనకి నచ్చేపనులు చాలా చేసేసి చూపెడతారు.

మొన్న ఒక స్నేహితుడి తో కూర్చుని పిచ్చా పాటి, మాట్లాడుతూ ఉంటె కొన్ని interesting విషయాలు మా మధ్య దొర్లాయి. ఆ బతాఖానిలో కొన్ని మచ్చు తునకలు:

కొంతమంది ‘ప్రత్యెక చుట్టాలు’ ఉంటారు. నలుగురిలో ఉన్నప్పుడు మనగురించి ఆహా! ఓహో! అని పొగిడేస్తూ ఉంటారు. ఆ తర్వాత, అసలు మనం అనే వాళ్ళం అసలు వాళ్ళ లిష్టులో ఉన్నామా అన్న అనుమానం కలుగుతుంది. నెలలు ఏళ్ళు గడిచిన వాళ్ళంతట వాళ్ళు వచ్చి పలకరించిన పాపాన ఉండదు. అలాగే అని ఏదైనా శత్రుత్వం, రాజకీయం ఉందా అంటే అదీ లేదు. మరి దీనికి కారణం? ఏదైనా కావచ్చు, ఉత్తి పుణ్యాన పలకరిస్తే మనకి అనవసరంగా ఏదైనా పని తగిలిస్తారేమో? అన్న భావన కావచ్చు, డబ్బెదైనా సర్దామంటాడేమో అన్న భయం కావచ్చు, “అబ్బా వెధవ గోల, ఈ చుట్టరికాలు!! ఈ లంపటాలు!! అవి నాకు చిరాకు బాబూ” అన్న ఫీలింగ్ కావచ్చు. అసలు అలాంటి వాళ్ళు మనల్ని పలకరిస్తే ఎంత? లేకపోతే? ఎంత అని కూడా మీరు అడగవచ్చు. అదే ఇక్కడ వచ్చిన అసలు గొడవ... వాళ్ళు మనకి చాలా క్లోజ్ ట!! వాళ్ళు మన జీవన ప్రయాణం లో చాల ముఖ్యమైన సహ ప్రయాణీకులు ట,అసలు మనకంటే వేరే ఇంకెవరు ఈ లోకం లో వాళ్లకి లేరుట... ఇలాంటి మాటలు వింటేనే అసలు మానవ సంబంధాల మీద చిర్రెత్తుకుని కోపం వచ్చేస్తుంది. ఇంటి గడప దాక వచ్చి – అయ్యో వచ్చారు అని తెలిసే లోపే వెనక్కి వెళ్ళిపోయే ఈ కోవకు చెందినా పెద్దల తో వేగేది ఎలారా? భగవంతుడా అని !!

మనం మాత్రం భక్తిగా, మనవాళ్ళని చూడడానికి అన్ని పనులు మానుకుని, ఫలం, పత్రం, పుష్పం, తోయం ....ఇత్యాది గౌరవమర్యాదలతో సకుటుంబ సపరివార సమేతంగా వెళ్లి దర్శనం చేసుకుని వారిచ్చిన సత్కారాలు అందుకుని పునీతులు అయ్యి రావాలిట.  అదేమిటి ఒకసారి కూడా మీరు మా ఇంటికి రారే ? కనీసం ఒక ఫోనైనా చెయ్యరే ?అంటే ....”we are very busy you see !!” “లేదా ఎదో చాలా రావాలి అని అనుకుంటూ ఉంటాం రొజూ..., అస్సలు వీలు పడటం లేదు, మీరు  మాత్రం రావడం మానకండి  సుమా, ఇది మీ ఇల్లే అనుకోండి” .........ఇలాంటి తీపి మిఠాయి కబుర్లు. ఇలాంటి కబుర్లు కొత్తల్లో బావుంటాయి కాని అస్తమాను బాగోవు.

ప్రేమా, ఆప్యాయతా ఉన్నాయి అంటే చాలదు...అది ఆచరణలో కూడా కనబడాలి అప్పుడే సంబంధాలు గట్టి పునాదుల మీద నిలబడతాయి అని నా నమ్మకం.

మా తాత గారు అంటుండే వారు....” మా ఊరుకి మీ ఊరు ఎంత దూరమో!! మీ ఊరికి మా ఊరూ అంతే దూరం!!” అని. అంటే మేము చేసిన దానికి, చేస్తున్న దానికి మీ నుంచి మంచి స్పందన లేకపోతే మానుంచి కూడా మీ పట్ల అంతే మోతాదులో మా స్పందన ఉంటుంది అని గ్రహించ గలరు అని ఆ మాటకి అర్ధం.

రేసు గుఱ్ఱం - సినిమా రివ్యూ

రేసు గుఱ్ఱం 

మొదటి భాగం ఒక మాదిరిగా నడుస్తుంది (బోర్ కొట్టదు).

రెండో భాగం లో సినిమా బాగా వేగం పుంజుకుంటుంది. చక చక సంఘటనలు జరిగిపోతుంటాయి. ఉన్న కాసేపు అలీ - బ్రహ్మానందం బాగా నవ్విస్తారు. 

అల్లు అర్జున్ అన్నయ్య పాత్ర దారికి 'అదేదో ఆక్సిడెంట్' అయిందని అతని ఆరోగ్యపరిస్థితి డా. అలీ వివరించే సన్నివేసం కాస్త ఎబ్బెట్టుగా (కుసిన్థ వెగటుగా) అనిపిస్తుంది, కాని హాల్లో మాత్రం నవ్వులు బాగానే పూసాయి. 

సినిమా మొత్తం అల్లు అర్జున్ చెలరేగిపోయాడు. శృతి హాసన్ ఒక దిష్టి బొమ్మలాంటి రోల్ చేసింది. కోట శ్రీనివాస రావు, ప్రకాష్త రాజ్  పాత్రలు ఎందుకో అర్ధం కాలేదు. తమన్ మ్యూజిక్  సుద్ధ వేష్టుగా అనిపించింది నాకు.

పోసాని కృష్ణ మురళి పాత్ర చిన్నదైనా చాలా నవ్వు తెప్పిస్తుంది, బావుంది. బహుశ అతనిలో మనకి ఒక కొత్త 'సీరియస్ కమెడియన్' దొరికేసాడనుకుంటాను.

మొత్తం మీద సినిమాని వెళ్లి చూసేయ్యచ్చు. దర్శకుడు సురేంద్ర రెడ్డి అతని ఇమేజ్ ని నిలబెట్టుకున్నాడు stylish టేకింగ్ తో.

రేటింగ్: 3/5

తెలుగు సినిమా - పరాయి దేశం వాడి దృష్టిలో

ఇవాళ మధ్యాన్నం "రేసు గుఱ్ఱం" సినిమాకి అడ్వాన్సు బుకింగ్ కి టిక్కెట్లు కొందాం అని ఒక సినిమా హాల్ కి వెళ్లి రిటర్న్ లో ఇంటికి వెళ్ళడానికి ఒక టాక్సీ లో ఎక్కాను. దాని డ్రైవర్ ఒక బంగ్లా దేశి వాడు. మాటల్లో అడిగాడు " Kounsa film dekhne ja rahe ho saab?" నేను చెప్పాను, మా భాష (తెలుగులో) ఒక సినిమా అది అని. వాడికి తెలుగు అంటే ఏమిటో తెలియదు. (అలాగే వాడికి అరవం, మలయాళం కూడా తెలియదనుకోండి). సరే ఎదో క్లుప్తంగా హైదరాబాద్ ఆ రాష్ట్రం అలా ఎదో కాస్త తెలియచెప్పడానికి ప్రత్నించా...!!

ఇంతలో వాడు ఒక ప్రశ్న వేసాడు నాకు కళ్ళు బైర్లు కమ్మాయి ఆ ప్రశ్నకి..

"saab maine sunaa tha kuch bhasha filmo mein hero idhar maregaa toh villain udhhar utnaa door doosri manjil pe jaake girtha hai woh wala language hai kya?" [ అనువాదం: సర్ నేను విన్నాను ఎదో ఒక భాష సినిమాల్లో హీరో ఒక్క దెబ్బ కొడితే విలన్ చాలా దూరం పోయి భవనం ఇంకో అంతస్తు మీద పడతాడుట ఆ భాష సిన్మా నా?]

(నేను ఉద్యోగ రీత్యా అబూ ధాబి లో నివసిస్తున్నా, ఇక్కడ తెలుగు సినిమాలు పెద్దగా రావు, పెద్ద పెద్ద సినిమాలు వచ్చినా శుక్రవారం మధ్యాన్నం ఒక్క శో మాత్రం వేస్తారు ఊళ్ళో) 

మా బామ్మ - నా జ్ఞాపకాలు

ముళ్ళపూడి వెంకట రమణ గారి బుడుగు పుస్తకం చదువుతున్నంత సేపు, లేదా గుర్తుకొచ్చినప్పుడల్లా ఒక్కసారి నేనే ఆ బుడుగుని ఏమో !! అనుకునేసే వాడిని. దానికి కారణం నేను కాని నా  గొప్పతనం లేదా నా అల్లరితనం మాత్రం కానే కాదు. బుడుగు లాగే అన్నిటికి నన్ను సపోర్ట్ చేసే మా బామ్మ.

బహుశా నా తరం వాళ్ళ అందరి బాల్యం అలానే గడిచి ఉంటుందని నా విశ్వాసం. ఆ రోజుల్లో బామ్మలు వాళ్ళ మనవలకి, మనవరాళ్ళకి అవ్యక్తానురాగామైన ప్రేమని, ఆప్యాయతని పంచి ఇచ్చేవారు. ఏది ఏమైనా కాని బామ్మల చేత తిట్లు తిన్న ఒక్క మనవడు లేదా మనవరాలు ఉండేవారని నేను అనుకోను. అలాగే బామ్మలంటే ఇష్టపడని మనవలు ఆ రోజుల్లో ఉండి ఉంటారని నేను అనుకోను. ఆ కాలం బామ్మలకి తమ మనవలు ఏది చేసినా గొప్పే!!  ఏదీ చెయ్యకపోయినా ఇంకా గొప్పే!! ప్రతీ బామ్మకి వాళ్ళ మనవలు – కలకటేరులు, రాజా మహారాజాలు. తల్లి తండ్రుల నించి ఎన్ని తిట్లు తన్నులు తిన్నా మనవలు వెళ్లి సేదతీరేది బామ్మ వొళ్లోనే, బామ్మ చీర చెంగులోనే!! మేము నేర్చుకున్న పురాణేతిహాసాలు, కధలు, కాకరకాయలు ఒక్కటేమిటి అన్నిటిని నేర్పిన పెద్ద బాల శిక్ష మా బామ్మే!! బహుశః నాకు అసలు దేముడి గురించి పరిచయం చేసి చెప్పింది కూడా మా బామ్మే అనుకుంటా!!

చిన్నప్పుడు పొద్దున్న లేవగానే తెల్లవారగట్ల నాలుగున్నరకి లేచి పారిజాతం పువ్వులు తెచ్చి బామ్మకి ఇవ్వడం. అవి ఇవ్వగానే ఆవిడ “హబ్బా!! మా రావు బంగారుతండ్రే“ అని మెచ్చుకుని ముద్దుపెట్టుకోగానే – అదేదో ఎవరెష్టు ఎక్కిన ఫీలింగ్ కలిగేది. ఆ మెప్పుకోసం అ ఆవిడ కళ్ళల్లో మెరుపుకోసం ప్రతీ నిత్యం క్రమం తప్పకుండా ఆవిడకి కావాల్సిన పనులు చెయ్యడం, ఆవిడకి నచ్చే పనులు చెయ్యడం ఒక దిన చర్య లా మారి పోయింది.

ఏదైనా పండగ వస్తే చాలు తెల్లారగట్లే లేపేసి నిద్రమత్తులోనే మాకు తల మీద చమురు పెట్టేసి “నీ అత్త కడుపు చల్లగా – అమ్మ కడుపు చల్లగా” అని ఆవిడ మనసులోనే ఆశీర్వదించేసుకునేది. ముందు తలంటు పోసేసుకో తర్వాత కావాలంటే మిగతా పని చేసుకో (అంటే మొహం కడుక్కోడం, తినడం ఇత్యాది), తర్వాత ఇంట్లో పెద్ద వాళ్ళు  లేచిపోతే నీకు వేన్నీళ్ళు దొరకడం కష్టం, అలీసెం అయిపోతుంది అనేది.

మినపరోట్టి, కొయ్య రొట్టి, సున్నుండలు, అరిసెలు, చేగోడీలు, బూరెలు, బొబ్బట్లు, ప్రతీ శుక్రవారం (సుక్కురారం అనేది) అన్నం పరవన్నం,పులిహోర, దద్దోజనం, కొబ్బరి లస్కోరా ...ఇలాంటి అన్ని వంటలను నాకు పరిచయం చేసింది మా బామ్మే!!

ఆ రోజుల్లో ప్రతీ రోజు ఉదయం బామ్మ చెయ్యి పట్టుకుని పొద్దున్నే గోదారి స్నానికి వెళ్లి వాడిని. స్నానం చేసి పక్కనే ఉన్న శివాలయం లో ఒక ప్రదక్షిణ - శివుడి దర్శనం. ఇంటికి వచ్చి బట్టలు మార్చుకుని చద్ది అన్నం తినేసి స్కూల్ కి. ఇది రివాజు గా జరిగేది. గోదారికి, గుడికి భక్తి తో కంటే సరదాగా ఉత్సాహంగా ‘బామ్మతో వెళ్తున్నా’ అన్న ఫీలింగ్ తో వెళ్ళే వాడిని.

మధ్యాన్నాలు మళ్ళి చిరుతిళ్ళు రెడీ చేసేది, చల్ల పుణుకులు, బజ్జీలు గట్రా!!

సాయంత్రం మళ్ళి బామ్మ చెయ్యి పట్టుకుని గుడికి రెడీ అయిపోయేవాడిని. గుడిలో రోజూ పురాణ శ్రవణం వినే వాళ్ళం. అందులో ఉన్న విషయాలు మళ్ళి  ఇంటికి వచ్చాకా నాకు అర్ధం అయ్యే భాషలో కధల రూపంలో చెప్పేది. అలా వింటూ బామ్మని పట్టుకుని నిద్రలోకి జారిపోయే వాడిని. నాకు జ్ఞాపకం ఉన్నంత వరకు ఆవిడ చివరి శ్వాశ తీసుకునే దాకా ఆవిడ ప్రతీ ఏకాదశి రోజున, ప్రతీ శివరాత్రి రోజునా ఉపవాసం ఉండేది. మేము కూడా ఉత్సాహంగా ఉపవాసం ఉంటాం అని మొదలు పెడితే అలానే అని ఒప్పుకుని, మధ్యాన్నం అవ్వగానే మాకు పులిహోర చేసి ‘ప్రసాదం - తినెయ్’ అనేది. “అయ్యో ఉపవాసం కదా? ఎలా తినడం?” అని  అడిగితే.. “పర్వాలేదు పసుపు వేసాను కదా పులిహోరలో శుద్ధి, తప్పులేదు ఇది దేవుడి ప్రసాదం తో సమానం” అని మా చేత తినిపించేసేది. (అసలు విషయం మేము ఉపవాసం పేరుతో ఎక్కడ కడుపు మాడ్చుకుంటామో అన్న బెంగ ఆవిడకి)

మేము పెద్దవాళ్ళం అయిపోయాం, చదువులు అయిపోయాయి, ఉద్యోగాలు వచ్చేసాయి, ఆఖరుకి పెళ్ళిళ్ళు కూడా అయిపోయాయి. కాని మా బామ్మ మాత్రం మారలేదు. అలానే ఉండేది, అదే ఆప్యాయతా, అదే ప్రేమా, అదే పిచ్చి నమ్మకం – ‘మా రావు బంగారు తండ్రి’. ఆవిడ గొప్పతనం ఏమిటి అంటే నా మీద ఎంత ప్రేమా, ఆప్యాయతా చూపించేదో అదే ప్రేమా, ఆప్యాయతా నా భార్య మీదా కూడా చూపించేది. మా పెద్దమ్మాయి పుట్టినప్పుడు నా భార్య ఇంకా అప్పుడు ఆస్పత్రిలోనే ఉంది. డెలివరి వచ్చి ఇంకా అయిదు రోజులు కూడా కాలేదు కామోసు, బామ్మ ఆస్పత్రికి వచ్చి చీర చెంగులో దాచిపెట్టుకున్న ఒక ఆపిల్ పండు, ఇంకేవో కాస్త తినుబండారాలు సీక్రెట్ గా నా భార్య చేతిలో పెట్టి “ఇవి తినీ పర్వాలేదు ఏమి కాదులే, చాలా పురుళ్ళు పోసాను నేను - నాకు బాగా తెలుసు, డాక్టర్లు వాళ్ళ మొహం అలానే అంటారులే”. మా బామ్మ నాకు ఇష్టం ఎప్పటికి గుర్తుండిపోతుంది, అదేమీ పెద్ద విషయం కాదు. కాని నా భార్య కి కూడా మా బామ్మ బాగా బాగా గుర్తు ఉంది బాగా ఇష్టం కూడాను. అది మా బామ్మ గొప్పతనం నా భార్య మంచితనం అనుకుంటాను నేను.

ఈ రోజుల్లో ఎంత మంది మోడరన్ బామ్మలు మా బామ్మలా ఉన్నారు? ప్రతీ బామ్మ వాళ్ళ మనవలని విమర్శించడం, వెటకరించడం, దేప్పిపొడవడం ఇవే చూస్తున్నా!! బామ్మలు ఆ రోజుల్లో కంటే ఈ రోజుల్లో మరీ అవసరం మన పిల్లలకి అని నా గట్టి నమ్మకం. తల్లి తండ్రుల వల్ల pressure, స్కూల్లో pressure, కెరీర్ pressure, peer pressure, ఇన్ని pressure ల మధ్య బామ్మ అన్న ఒక నిజాయితీ ప్రేమ లేకపోవడం వల్లనే ఈ రోజుల్లో పిల్లలు అలా తయారవుతున్నారు అని నా అభిప్రాయం.

బామ్మ ప్రేమలో నిజాయితీ ఉంటుంది, ప్రతిఫలాపేక్ష ఉండేది కాదు. ఈ కాలం లో చాలా మంది తల్లి తండ్రులే అంటుంటారు వాళ్ళ పిల్లలతో “మీకు చాలా చేసాం, అది చేసాం ఇది చేసాం ...మా పట్ల మీరు కృతజ్ఞతా భావం తో ఉండాలి” అని.  జీవితాన్ని నిస్స్వార్ధంగా సర్వంధారపోసాకా  కూడా ఏనాడూ బామ్మ నోట ఆమాట నేను ఎప్పుడూ వినలేదు. ఆవిడ ఋణం తీర్చుకోవాలి అని నాకు ఎన్నడూ తట్టలేదు, ఆవిడ ఎప్పుడూ ఆ కోణం లో మాట్లాడలేదు కూడా !!!

ఏమిచ్చినా సరే ఈ నిస్స్వార్ధ జీవి ఋణం తీర్చుకోగలనా?

ఎందుకో ఇవాళ పొద్దున్నే లేవగానే బామ్మ గుర్తొచ్చి ఇదంతా రాసేసాను. మా బామ్మ లేట్. బాలాంత్రపు మాణిక్యాంబ గారు (బామ్మ అంటే ఇక్కడ ఆవిడ మా మాతామహులు లేట్. దేవగుప్తాపు శ్రీరామమూర్తి గారి చెల్లెలు)

BANKER IS A PRIVILEGED DEBTOR – లేదా “బ్యాంకు వాడు ప్రత్యెక హక్కులు కలిగిన బాకీ దారుడు“

“ఏవోయ్ సుబ్బారావ్ ఓ ఫదివేలు అప్పివ్వవా? “

“మళ్ళి ఒక నెల రోజులలో ఇచ్చేస్తా! కావాలంటే వడ్డీ తీసుకో పర్వాలేదు”

“వడ్డీ ఎంత ఇవ్వమంటావు? రూపాయి వడ్డీ ఒకే నా ?”

“పోనీ పది కుదరదా ? సరే ఒక ఫైవ్ ఇవ్వు...!!”

“నెల దాకా ఆగలేవా? సరే ఫదిహేను రోజుల్లో ఇచ్చేస్తా!!”

“వడ్డీ పెంచమంటా వా? ఎంత ఇమ్మంటావో చెప్పు?”

ఇలా అప్పు తీసుకునే వాడు చాలా ప్రాధేయ పడి అడుగుతాడు. అప్పిచ్చే వాడు ఎన్ని కండిషన్ లు పెట్టినా దానికి తగ్గట్టు నడుచుకుని చివరకి అప్పిచ్చే వాడి లెక్క ప్రకారమే అగ్రిమెంట్ కుదురుతుంది. ఇది మామూలు అప్పు తీసుకునే వాడి పరిస్థితి.

**********************************************************************

అదే బ్యాంకు వాడి పరిస్థితి వేరేలా ఉంటుంది. ఒక బ్యాంకు కి డబ్బులు కావాల్సి వచ్చి జనం దగ్గిర అప్పు తీసుకోవాలంటే పరిస్థితి ఏమిటి? అప్పు అభ్యర్ధించే బ్యాంకు వ్యవహారం చూడండి... ;)

“మాకు అప్పు కావలెను – మా షరతులకి లోబడి మీరు మాకు అప్పు ఇవ్వ గలరు” (Attractive deposit mobilization – conditions apply)

1.       కష్టమర్: “బ్యాంకు వారూ!! మీకు నేను ఒక నెలకి 12% చొప్పున అప్పు ఇద్దామనుకుంటున్నా తీసుకోండి ప్లీజ్!!” (We would like to deposit some amount for a month @12% p.a.)

బ్యాంకు: “అబ్బే లేదండి మేము కనీసం మూడు నెలలు తక్కువైతే అప్పు తీసుకోము, అదీ కూడా ఓన్లీ 6% వడ్డీ మాత్రం ఇస్తా. కావాలంటే అప్పు ఇచ్చి వెళ్ళండి లేదంటే అక్కర్లేదు”  (No sorry!! We do not accept deposits for less than 3 months, that too with an interest of @6%p.a)

2.       కష్టమర్: “నాకు అవసరమైనప్పుడు మాత్రం నా  డబ్బు నాకిచ్చేయాలి ఆ రోజు దాకా వడ్డీతో సహా”!!

బ్యాంకు: “అబ్బే అదేమీ కుదరదు, మీరు ఒప్పుకున్న రోజుల కంటే ముందు డబ్బు వెనక్కు ఇవ్వాలంటే ..మేము ఒప్పుకోము!! కాదు కూడదు, అంటే మీకు  ఇవాల్సిన వడ్డీ లో కొంత విరగ కోసుకుని ఇస్తాము. అలా ఒప్పుకుంటేనే మాకు అప్పు ఇవ్వండి లేదంటే మాకు మీ అప్పు అక్కర్లేదు”.

3.       కష్టమర్: “మా డబ్బు మధ్యాన్నం కావాలి, పొద్దున్న నాకు కుదరదు, నేను ఉద్యోగం చేస్తున్నా”

బ్యాంకు: “మధ్యాన్నం కుదరదు అండి, మీరు పొద్దున్నే వచ్చి మీ బాకీ వసూలు చేసుకోవాలి, మధ్యాన్నం మేము మా కొట్టు కట్టేసి వెళ్లి పోతాము. మీరు ఉద్యోగం చేస్తుంటే మాకేంటి? కావాలంటే సెలవు పెట్టుకోండి ఒక రోజు”

మచ్చుకకి కొన్ని ఇలా ఉంటాయి  privileged debtor గారి విన్యాసాలు.

[This is only a jovial attempt to explain the concept of - “Banker is a privileged debtor”]

Dedh Ishqiya – Hindi Film Review

Starring:

·         Madhuri Dixit as Begum Para

·         Arshad Warsi as Razzaakh Hussain alias Babban

·         Naseeruddin Shah as Ifthekhar alias Khalujan

·         Huma Qureshi as Muniya

·         Vijay Raaz as Jaan Mohammad

·         Shraddha Kapoor (Special appearance)

Whenever I saw the teasers or saw the photos on net, I was of the opinion that this film is going to be like other films of this genre – with full of gali – galoj and cheap sexual advances etc.,

But after the film started it turned out to be a total surprise to me.

This film proves once again that Naseeruddin Shah is undisputedly a great versatile actor. Arshad Warsi played his role very easily with his village type slang language. Huma Qureshi is proving herself as a very versatile actor with good looks. She looked very beautiful particularly,whenever she smiled. From Gangs of Wasseypur she has become my favourite actress.

The saddest part is to watch the aged looking Madhuri in the lead role. Of course the story line suits her appearance. She plays the role of a widowed begum of a lesser known Nawab in Uttar Pradesh. Just to remind you I was an ardent fan of Madhuri in her hey days. Shraddha Kapoor looked very beautiful and sweet as younger Madhuri in a flash back song sequence. Shraddha played a special appearance guest role. Vijay Raaz played the role of the villain. He acted very well and his performance is one of the noteworthy points of the film.

The film was full of authentic Lucknowi Muslim culture. My heart filled with such happiness while listening to the dialogues of the film. The dialogues are laced with pure Urdu words. I thoroughly enjoyed listening to those dialogues. I wish I could repeat them extempore.

After reading the above, please do not think that, this film is something similar like Umrao Jaan. Nooo except pure Urdu and Lucknowi style adab, there is no similarity what so ever with Umrao Jaan. This film was set up with a back drop of mild criminal plot laced with situational comedy.

Contrary to the people’s expectations, there are no romantic scenes between Naseeruddin Shah & Madhuri, though Huma Qureshi and Arshad Warsi snatched a couple of kisses.

Music by Vishal Bhardwaj was very good and all songs come and go without interrupting the story line or scenes. The rendition of Naseeruddin at the Mushaira was very good; I think somebody else would have given the voice in that clip.

Worth going to the theatre and watching once, you will not be disappointed I guess.